Αυτοσυμπόνια και απαλότητα. Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται όταν ακούω αυτές τις δύο λέξεις μαζί είναι ένα χάδι. Πως θα ήταν η ανθρωπότητα αν βασιζόταν σε αυτό το χάδι; Τι κοινωνίες θα είχαμε; Πως θα επικοινωνούσαμε μεταξύ μας; Θα υπήρχαν πόλεμοι; Άραγε θα υπήρχε ανταγωνισμός; Θα υπήρχε η βία; Ίσως ακούγεται ως ουτοπία. Όμως το να οδεύουμε προς την αυτοσυμπόνια και την απαλότητα σίγουρα κατευθύνει τη ζωή μας σε ουσία και μόνιασμα. Στην πολυπόθητη ειρήνη.
Μια ειρήνη που ξεκινά από μέσα μας και ύστερα εκφράζεται έξω. Και μια άλλη σκέψη έρχεται στο νου. Πως θα ήταν αν οι πολιτικοί και κατέχοντες εξουσία έκαναν δουλειά με τον εαυτό τους, είχαν αυτοσυμπόνια και φέρονταν με απαλότητα; Νομίζω συζητάμε για άλλο πλανήτη. Όμως και ας είναι ένα όνειρο άπιαστο, αυτό που εγώ και συ μπορούμε να κάνουμε είναι να καλλιεργήσουμε αυτές τις ποιότητες στον εαυτό μας/την εαυτή μας. Ας γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να γίνει στον κόσμο. Μια φράση χιλιοειπωμένη αλλά πάντα μα πάντα επίκαιρη. Ή όπως λέγεται η πιο ολοκληρωμένη φράση του Gandhi.
Αν μπορούσαμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, θα μπορούσαν επίσης να αλλάξουν κι οι τάσεις στον κόσμο . Όπως ένας άνθρωπος αλλάζει τη δική του φύση, το ίδιο αλλάζει και η συμπεριφορά του κόσμου απέναντί του… Δεν πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι κάνουν οι άλλοι.
Στην καθημερινότητα μας πως μας φερόμαστε
Πως θα ήταν άραγε αν ηχογραφούσαμε τις σκέψεις που κάνουμε καθημερινά; Θα μας άρεσε αυτό που θα ακούγαμε; Ή μήπως θα ήταν τόσο σκληρό, ακατάλληλο ακόμα και για ενήλικες; Πολλές φορές στη δουλειά μου έχω την δυνατότητα να παρατηρώ τον εσωτερικό διάλογο των ανθρώπων που έρχονται σε εμένα για να δουλέψουν τα θέματά τους. Είναι σχεδόν εντυπωσιακό το πόσες φορές μιλάνε για τον εαυτό/την εαυτή τους ως κάτι άσχημο, που δεν αξίζει, που δεν έχει δύναμη, που δεν είναι ικανό. Ή όταν η ροή του λόγου ξελύνεται που ακούω πως βρίζουν αυτά που είναι, πως ισοπεδώνουν, υποτιμούν και εκμηδενίζουν τις προσπάθειές τους και τα θέλω τους. Και δεν είναι τυχαίο ο συχνά ανεξέλεγκτος και ο ακατανόητος θυμός, τα ξεσπάσματα και οι τσακωμοί. Καθώς δείχνουν την αλήθεια, πως η πηγή στην ένταση μας είναι στην εσωτερική φωνή μας.
Κάτι άλλο που δείχνει την αλήθεια για το πως μας φερόμαστε είναι το κατά πόσο αφιερώνουμε χρόνο σε μας τους ίδιους. Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρες ανάσα; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ανάλαφρα, ξέγνοιαστα; Θυμάσαι πως είναι να αφήνεσαι χωρίς να φοβάσαι; Να έχεις το βλέμμα καθαρό και λαμπερό, αντί για βιαστικό και ανήσυχο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που το σώμα σου αντί για σφιγμένο ήταν μαλακό, και απαλό;
Τι συνέβη στην απαλότητα;
Αν η απαλότητα είχε φωνή θα είχε να μας πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Η αλήθεια είναι πως η φωνή της εκφράζεται μέσα από το σώμα μας. Την πρώτη φορά που την νιώσαμε ήταν στο μητρικό άγγιγμα και στην μητρική αγκαλιά. Καθώς μεγαλώναμε όμως μας έλεγαν πως πρέπει να είμαστε δυνατοί για να τα καταφέρουμε στη σκληρή κοινωνία. Ειδικά για τα αγόρια η απαλότητα έγινε συνώνυμο της αδυναμίας, της αναξιότητας και της ανωμαλίας. Καθώς πολλοί το συνέδεαν με ομοφιλοφιλικές τάσεις με άσχημο τρόπο. Και έτσι άνδρες έγιναν σκληροί, όσο και αν το μέσα τους κλαίει και φωνάζει για λίγη τρυφερότητα. Κι ύστερα οι γυναίκες έγιναν σκληρές και ξέχασαν πως να χαϊδεύουν. Και όλα τα φύλλα που δεν ήταν στο δίπολο άντρας, γυναίκα και αναγνώριζαν την ανάγκη για απαλότητα καταδικάστηκαν να ζουν ντροπιασμένα στο περιθώριο. Ίσως το μεγαλύτερο σφάλμα της ανθρωπότητας είναι πως καταδίκαζε αυτό που είναι σωτήριο για εκείνη, την απαλότητα.
Διότι η απαλότητα αγαπάει τη διαφορετικότητα. Καθώς αγκαλιάζει κάθε τι μέσα μας ακόμα και τον ίδιο τον πόνο. Διότι η απαλότητα εξαφανίζει την ντροπή και όπως έμαθα πρόσφατα η ντροπή είναι ένας από τους βασικούς λόγους που αρρωσταίνουμε. Επίσης η μνησικακία εξαλείφεται, ένας άλλος βασικός λόγος που αρρωσταίνουμε. Η απαλότητα χωράει και εσένα και εμένα, και όλ@ εμάς. Κατεβάζει το όπλο του στρατιώτη, κάνει τον φονιά να σταματήσει το έγκλημα και τον πολιτικό να σταματήσει να λέει ψέματα. Ζητάει από τον εξουσιαστή να σταματήσει να εκμεταλλεύεται και να βρει τη δύναμή του που δεν έχει σχέση με την εξουσία. Η εξουσία πληγώνει, η δύναμη δυναμώνει εμένα και τους άλλους γύρω μας. Η απαλότητα κατανοεί, αποδέχεται και συμπονά.
Η αυτοσυμπόνια ως βασικό βήμα για την απαλότητα
Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο χρειάζεται να καταλάβουμε μια πανανθρώπινη αλήθεια. Όλοι οι άνθρωποι κάποτε έχουμε πονέσει. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε έστω ένα τραύμα. Το τι θα το κάνουμε είναι το θέμα. Μια μητέρα θα άφηνε το μωρό της να κλαίει; Όχι. Τότε εμείς γιατί αφήνουμε τους εαυτούς μας και τη ζωή που κατοικεί μέσα μας και συχνά δεν εκφράζεται, να σπαράζει στο κλάμα; Ίσως γιατί μάθαμε να σωπαίνουμε, μαζί με το μάθημα της σκληρότητας. Η αυτοσυμπόνια είναι ένα βασικό βήμα για την απαλότητα. Χρειάζεται να κοιτάξουμε το πλάσμα μέσα μας που κλαίει και θέλει την προσοχή μας. Ύστερα να πάρουμε την απόφαση να το φροντίσουμε. Και αν είχε γονείς που δεν του έδωσαν αγάπη, και αν δεν είχε καθόλου γονείς, και αν στο σχολείο αντιμετώπισε bulling και άλλα τόσα, ήρθε η ώρα για το χάδι!
Και με αυτές τις σκέψεις σε καλώ στο online σεμινάριο Με φροντίζω με Αυτοσυμπόνια, που θα γίνει στις 7 Μαΐου με την συνεργασία της The Finest Form, να δούμε πρακτικά πως μπορούμε να βάλλουμε την αυτοσυμπόνια και την απαλότητα στη καθημερινότητά μας.
Ακόμη αν χρειάζεσαι παραπάνω να δουλέψεις στα θέματα αυτά, μπορούμε να τα δουλέψουμε μαζί με ατομικές συνεδρίες.
